да 135-годдзя з дня нараджэння Якуба Коласа

 Матэрыял змяшчае верш, прысвечаны Якубу Коласу, напісаны Надзеяй Латышэвіч, навучэнкай 2 курса УА “Пінскі дзяржаўны прафесійны ліцэй сельскагаспадарчай вытворчасці”

        Словы Коласа

Я не паэтка, я толькі вучуся

Вершы складаць для сяброў.

Пра дзядзьку Якуба сказаць вам бяруся

Словы ўдзячнасці зноў.

У Коласа словы – дзіцячыя казкі,

Рэчка зімою і лес.

З дому нас цягнуць хуткія санкі,

Горка пад сонцам, як блеск.

У Коласа словы – “ручэй срэбнаводны”

Звініць, гучным смехам дрыжыць.

То ціха ўсміхаецца, шэпча лагодна,

То песню пяе, то бубніць.

У Коласа словы, як Саўка-распуснік

Прыгоду задумаў з катом.

Кату не было, дзе схавацца за кусцік –

Савось паплаціўся ілбом.

У Коласа словы пра родны кут мілы,

Крынічку ў лесе, дубы.

І елкі з хваінамі, як маладыя,

Стаяць над вадою ў бары.

У Коласа словы пра дзядзьку Антоні,

Што кухарам быў для дзяцей,

А клёцкі яго не забудзеш ніколі…

Такіх бы нам болей людзей!

У Коласа словы, як “Яська-дарэктар”

Чытаць і пісаць навучыў,

А хлопцы настаўніка слухалі рэдка,

Бо сам ён дзіцём яшчэ быў.

У Коласа словы – родныя вобразы:

Рэчкі, курганы, бары.

Звонкія гукі птушынага голасу

Мы пранясем скрозь гады.

У Коласа словы – вясковы музыка,

Цяжкі і пакутлівы лёс.

Сымон-музыкант з душою адкрытай

Мастацтва народу прынёс.

У Коласа словы – гэта каханне:

Ядвіся, канечне, Андрэй.

Жыццёвай дарогай прыйшлі на растанне,

Ці стала ім потым лягчэй?

Коласа словы душу нам грэюць,

Мову нас вучаць любіць,

З кожнага верша пяшчотаю веюць –

Помнім, бо нельга забыць!